NP Torres del Pain
Vanuit Ushuaia zijn we een stuk noordelijker gegaan. We hebben inmiddels 2x de grensovergang Argentinië/Chili v.v. gehad. Dat is een belevenis op zich. Er was een overgang waar niet eens een pc was, waar alles in een groot boek werd opgeschreven met carbon ertussen! Elke keer wordt de auto weer uit- en ingevoerd + alle stempels op de papieren en paspoort. Tot nu toe geen corruptie o.i.d. meegemaakt, alleen de levensmiddelencontrole is m.i. nog proletarisch van de toeristen meenemen door de douanier, wat z,n vrouw graag wil hebben voor het avondeten!
We hebben al zeer veel ripio gehad! Ripio zijn wegen, die in onze benaming geen wegen zijn, maar wasbord (ribbels overdwars) met grote keien, kiezels en grind. Je kunt er hooguit 15/20 km per uur overheen rijden, want alles rammelt en trilt. Als je in het cadans van het wasbord zit dan moet er echt geremd worden. Banden slijten superhard, Gerard denkt dat hij voor de grens met de VS wel nieuwe banden moet hebben.
We zijn in NP Torres del Pain geweest en hebben de trail naar de Torres ondernomen. Dit trial wordt door zeer veel, voornamelijk jongelui, gedaan. Staat bekend als zwaar! Velen klaagden onderweg dat ze het ontzettend moeilijk hadden met het hellingspercentage. En daar liepen wij tussen als “ oudjes”. We dachten: snotneuzen, als jullie het al zwaar vinden, wat moet het dan voor ons zijn! We hebben het gered tot het middelstation. Dat is 4,5 km, waar we 3 u over hebben gedaan. Na het middelstation nog 1,5 km naar de Torres! Daar hadden we geen puf meer voor. Maar dan heb je wel dit uitzicht! (wij hebben de foto gekregen van een van onze medereizigers die de top wel gehaald heeft). Ook nog een Gaucho gezien, die met paarden en ballast voor het middelstation naar boven ging.
Wat ons verbaasden was dat vlak bij de gletsjer een meer was met gletsjerwater waar flamingo’s zijn! A) hadden we dit hier helemaal niet verwacht en b) qua temperatuur altijd gedacht dat deze dieren in warmere oorden bivakkeren.
De campings hier zijn niet te vergelijken met die in Europa. Het is zandgrond, soms warm water en heel vaak geen elektra. Zelden WIFI. Wel internet bij alle benzinestations onderweg (maar die zijn ook schaars), dus tanken is een must, want ook al is de dieseltank een kwart leeg…tanken…want je weet maar nooit wanneer de volgende is.
Onderweg in de middle of nowhere een bushokje gefotografeerd! Bussen rijden wel frequent en volgens een strak rijschema. Dat zou je van de Zuid-Amerikanen niet zeggen, want alles is manjana!
Temperatuur wisselt hier. Soms 12-15 graden maar ’s nachts koelt het af tot het vriespunt.
Nog een leuk wetenswaardigheidje. Als de Argentijnen hun auto willen verkopen, dan zetten zij deze aan de weg met een jerrycan ( met welke inhoud?)bovenop het dak!
Ook wij hebben in de bush Sinterklaas gevierd met warme chocolademelk. Er was voor iedereen een gedicht en wij hadden van thuis nog echte pepernoten meegenomen en taai taai. We waren dus helemaal in de stemming van: zie de maan……
Hasta luego