De eindeloze weidsheid
Nog even wat drank ingeslagen bij de 2-baans Drive True Liquorstore en toen begon onze 2000 km lange tocht naar Perth. Deze eindeloos lijkende weg heet de Nullarbor. Onderweg de provinciegrens naar West-Australië. Erg strenge controle, de aardappels en honing werden geconfisqueerd.
De klok ging ¾ uur naar achter en na 500 km nog eens ¾ uur. Het verschil met Nederland is in West Australië nu 6uur. Deze lange weg heeft op 3 punten alleen maar benzine/diesel en behoorlijk aan de prijs, want ja je moet toch door! Een bordje met de tekst dat de volgende rustplaats over 250 km is, geeft n beetje weer, wat een lang stuk er afgelegd moet worden. Er is, ergens halverwege, een kaarsrecht stuk weg van 146 km lengte. De enige afwisseling op deze rit was het asfalt, wat om de paar honderd km varieerde van zwart naar geel en wit. De omgeving was rode aarde, polletjes struik, rode aarde polletje struik. Wat wel goed gemonitord wordt door de politie is het alcohol misbruik onderweg. In drie dagen tijd, twee blaastest moeten doen, waarvan 1x ’s morgens om 8u. Wat ‘n verademing toen we na deze lange, lange rit weer gras, bomen, dieren en zee zagen!
Wat voor afstanden hier moeten worden afgelegd heb ik aan den lijve ondervonden. 250 km voor het einde van de Nullarbor werd m’n kiespijn, die ik al n paar dagen had, erger en erger. Als er buiten m’n broer, niet nog een grotere angsthaas voor ‘n tandarts is, dan ben ik het wel (jeugdtrauma). Aangekomen in een plaatsje bij de info gevraagd naar een tandarts. Nee hier was geen tandarts! In Nederland is zoiets ondenkbaar. Elk zichzelf respecterend dorp heeft er wel 2 of meer! We moesten of 200 km noordelijk of 210 km zuidelijker gaan. De noordelijke tandarts in Kalgoorlie nam de telefoon niet op (was w.s. al met paasverlof), dus dan maar naar de tandarts in Esperance Bay aan zee. Daar aangekomen bleek dat deze kies al eens een wortelkanaalbehandeling gehad had. Wat te doen! Trekken of opnieuw de oude kanalen ontstiften, spoelen met antibiotica en opnieuw de kanalen stiften (wat totaal 4 a 6 behandelingen zou vergen). Beide opties waren niet aanlokkelijk. Ik was Goede Vrijdag gestart met zelfmedicatie. Ik had van onze vorige reis op voorhand van m’n eigen tandarts al AB meegekregen, dus daar was ik reeds mee gestart. Stel je voor dat me dit in India of Myanmar was overkomen! Maar om in een geciviliseerd continent als Australië meer dan 450 km te moeten rijden en er niet eens een weekenddienst aanwezig is, is een hard gelag. Ook heb ik advies gevraagd bij mijn eigen tandarts in Appelscha over wat te doen. Lang leve het internet! Ik koos er zelf voor om de kuur af te maken alvorens ik rigoureuze stappen zou gaan ondernemen. Nu inmiddels 1 week na de kuur, houdt de kies zich rustig. So far, so good!
Het landschap veranderde van wuivende graanvelden (dit gebied wordt de Wheatbelt genoemd), naar wijnranken op de glooiende heuvels. We hebben daar natuurlijk weer een wijnproeverij gedaan en daar een hemelse Sauvignon Blanc gedronken en 6 flessen ingeslagen! (godsvermogen).
Wave Rock, weer 200 km landinwaarts in Hyden is een granieten rotsformatie, maar door erosie uitgesleten. Het ziet eruit als een enorme rollende golf van duizenden jaren oude steen.
Daar waar de Zuidelijke Oceaan zich vermengt met de Indische oceaan, was het meest zuidwestelijke punt die we hebben aangedaan. Vanaf dat punt gaan we noordwaarts met af en toe zigzag het binnenland in en wat Nationale parken bezoeken. De herfst is hier duidelijk ingetreden met frissere temperaturen en ook het donker zijn om 18u. Hoe meer we straks naar het noorden gaan hoe zomerser en tropischer het weer wordt, richting de evenaar.
De diverse parkieten en papgaaien blijven een lust voor het oog. Ook de Karri bomen met hun loodrechte stam, waarvan sommige gespleten zijn van onder!
We moeten toch elke keer lachen om Australiërs die b.v. denken dat we in Grou ene Sjoerd Bijlsma moeten kennen of fam. de Vries uit Maastricht. Want Nederland is in hun ogen een postzegel waar iedereen, iedereen kent.
Hoe behulpzaam de Australiërs zijn blijkt uit het feit dat wij een wildvreemde man vroegen om op z’n erf met onze camper de nacht te mogen staan, daar met Pasen alle campings vol waren en er nergens vrij gekampeerd mocht worden. Hij kreeg die avond gasten, maar hij bracht ons naar zijn vader even verder op. De omschrijving van het terrein van de vader kan je zien als Stiefbeen & Zn en Pa zelf als Malle Pietje. Maar waar we wel gratis mochten staan met stroom! Dan is het toch maar goed dat je voor zulke gelegenheden klompjes als sleutelhanger bij je hebt (Action) om je dankbaarheid te tonen.
De langste houten pier op Zuidelijk halfrond staat in Busselton 1,8 km in zee. In Mandurah, een soort Venetië met bij elk huis een boot voor de deur, hebben we een riviercruise gemaakt om o.a. dolfijnen te spotten. Velen gezien, maar zeer weinig op de foto kunnen zetten.
25 april is Veteranen dag in Australië. Een Nationale vrije dag. Overal in het hele land worden door Marine, Land- en Luchtmacht herdenkingen gehouden en massaal door familie, vrienden etc bijgewoond. So that we not forget! Marine is in dit land wel trouwens oververtegenwoordigd.
In Fremantle (17 km onder Perth) hebben ze een heuse cappuccinostrip, erg leuk/lekker en ineens was Veenhuizen erg dichtbij, toen we de oudste gevangenis van WA tegenkwamen. De doodstraf werd voltrokken door verhanging en is pas in 1964 afgeschaft. In deze plaats is ook de Shipwreck Galleries gevestigd, waar een gedeelte van de romp van de Batavia en andere items van de VOC (pas in 1976 voor de kust opgedoken) te zien zijn. Maar ook in Fremantle gratis OV!
Op Rottnest Island (autovrij) op 19 km voor de kust van Perth hebben we gefietst (pff er waren geen E-bikes) en gesnorkeld. Prachtig weer 23-25 gr. en we hebben de zeldzame Quokkas gezien. Toen Willem de Vlamingh in 1636 het eiland ontdekte dacht hij dat deze beestjes ratten waren…Ratnest eiland, wat verengelst is naar Rottnest Island.
Het volgende blog is voor de miljoenenstad Perth en omgeving.
