Het einde van een reis vol verrassingen.
Na in totaal 1 jaar te zijn weggeweest (met twee weken onderbreking in febr/mrt), komt de tijd dat we afscheid gaan nemen van het Zuidelijk Halfrond. Na 40.000 km en tig foto’s en filmpjes.
De camper is ons prima bevallen en heeft nagenoeg geen schade en de 4x4 is op sommige plekken een must geweest! Waar moet ik beginnen om een samenvatting te maken van deze zeer bijzondere reis! Vraag ons straks niet wat we het mooiste vonden, want echt, we weten het niet. Voor ons gevoel was het, achteraf gezien, één aaneenschakeling van mooie dingen.
We hebben zoveel gezien, beleeft en ontmoet. Het is maar goed dat ik een dagboek heb bijgehouden, want na verloop van tijd weet je niet meer wat je waar, gezien hebt!
Aussies zijn nog meer als de Kiwi’s, koffie drinkers. Overal koffiebars & mobiele tentjes en altijd zie je hen lopen, fietsen of auto rijden met een bakkie troost. Zonder ’n boot of visgerei wordt niet weggegaan ook al is er in 1000 km omtrek geen water te vinden. Het woord “gezellig” is een woord dat alleen de Nederlanders kennen. In restaurants zit je aan formica tafels en ongemakkelijke stoelen, het bord daarentegen is wel mooi opgemaakt. Het fenomeen: BYO (bring your own) in restaurants om je eigen wijn mee te nemen is heel gewoon. Australië heeft 3 tijdzones wat het soms lastig maakte, met name als enkele staten ook nog zomer/wintertijd erbij of eraf, invoerden. Internet was in NZ prima, maar in Australië slecht. Er zijn daar gebieden die totaal geen dekking hebben en waar we onze satelliet telefoon voor noodgevallen hadden. Maar in de steden was WIFI gewoon bar slecht. We zijn in Nederland maar verwent met de 100% dekking!
De afstanden in Australië zijn eigenlijk niet te bevatten. Je moet het meegemaakt hebben om je er een voorstelling van te maken. BV de “Nullarbor” een weg in South Australia. Deze 1700 km lange weg zonder afslagen met alleen maar 3 tankstations! Of ergens in de outback een bordje die waarschuwt, dat er de eerste 600 km geen tankstation is. Of de 450 km die gereden moest worden om een tandarts voor mij.
Eigenlijk hebben we het hele jaar van oktober 2016 tot nu voor ons gevoel, alleen maar lente en zomer gehad. In NZ, toen we in okt 2016 aankwamen, was het lente en later zomer. In Australië reden we met klok mee, dus eerst in het zuiden de nazomer. In maart/april ging de zon naar het Noorden, richting de evenaar en wij ook. Toen het in het Noorden te warm werd, gingen we in Cairns weer zuidwaarts en kwam de lente weer in beeld met al z’n pracht.
Het grappigste wat we onderweg gezien hebben, waren de borden langs de kant van de weg met Triviantvragen om de chauffeurs op eentonige wegen, wakker te houden. Er kwam een vraag, enkele kilometers verder een hint en weer verder, het antwoord.
Een bijzonderheid was de aardbeving meegemaakt te hebben in NZ, om kerst met 27 gr buiten te vieren en het “uitstapje” naar Bali die ons even uit de reismodus bracht, iets waar we allebei aan toe waren.
Het meest frappante we gezien hebben was het grote skigebied, zuidwesten van Canberra.
We zullen missen: de palmen, de heerlijk ruikende eucalyptusbossen, het regenwoud, de (vaak) lege stranden, de prachtige baaien, de diepe kloven, de enorme wijdheid, vergezichten en aan het zwerk de meest fonkelende sterren ooit.
We zullen missen: het exotische fruit en wildlife met de kangoeroes, de koala’s de kakatoes en papagaaien in de meest bonte kleuren.
We zullen niet missen: de krokodillen, slangen, spinnen, kleefkikkers etc!
We hebben gereden over goede asfaltwegen, gravelpaden, wasbord, modderwegen en door fess-fess en water.
De Gibb River Road was één grote uitdaging voor de wagen en de inzittenden ervan. 700 km off-road aan een stuk! Over stenen en rotsen was het hobbelen. De leegte en de stilte die we in de outback hebben ervaren is van een bepaalde schoonheid, bijna mystiek. Waar vindt je dit nog in Europa!
In de stilte is alles en in alles is niets
We hebben veel wild gekampeerd op de meest schitterende locaties, zoveel aardige en behulpzame mensen ontmoet die oprecht geïnteresseerd waren. De sociale cohesie onderling is groot. Zowel in NZ als in Australië wordt veel door vrijwilligers gedaan. Voor geldinzamelingen van bv. The Flying Doctors, kankeronderzoek etc., wordt zomaar weken achtereen tijd vrij gemaakt. De Oceanië’s zijn echte outdoor mensen. Als het weer het even toelaat gaan ze picknicken en BBQ-en op de vele gratis gasplaat BBQ’s.
De woorden die de Aussies voorop de tong ligt zijn : No worries mate en easy going. Een zin begint er vaak, of eindigt ermee.
Het rijgedrag van de automobilisten in beide landen, is zeer gedisciplineerd. Daar kan menig rijder in Europa wat van leren. Hier kennen ze nog de rust van je voorrang geven, het ritsen en niet zoals in Nederland, snel even ervoor langs.
Het was niet alleen maar Halleluja deze reis, dat moet de eerlijkheidshalve ook vermeldt. Het is weer het afstemmen op elkaar, het leven in een kleine ruimte, de tegenslagen, van het kapot rijden van de beugel-vuilwatertank, lakschade tgv prikkeldraad en een onopgemerkt betonnen paaltje, onuitgesproken verwachtingen, agitatie enz. Maar dat alles, laat onverlet en fier overeind staan, dat we weer tekenen voor een evt. volgende reis samen! Ook al blijft het na 45 jaar huwelijk soms een zoektocht naar elkaar.
Of we weer kunnen wennen in Nederland? Niet als we nu naar buiten kijk, met de lente overal. We gaan naar een Kil, Koud en Kaal Nederland. Maar het vooruitzicht van het omarmen van de familie, het knuffelen van de kleinkinderen en de gezelligheid van de komende feestdagen, maakt het weer speciaal. Het fijne van weggaan, is het thuiskomen!
We willen iedereen bedanken voor het “meereizen” en het (evt) bekijken van de 860 foto’s. De reacties op ons blog, het contact/de link met thuis of anderen, is voor ons van onschatbare waarde geweest.
In figuurlijke zin was Nieuw Zeeland het fundament van onze reis, Australië de vulling en Tasmanië de kers op deze zeer bijzondere taart.
Gerard en Thea
Een reis is als een huwelijk. De grootste fout is te denken dat je er controle over hebt.
John Steinbeck
Tasmanië (Tassie)
Onze 10uur durende boottocht naar Tasmanië was een met veel hoge golven, waardoor ik zelfs last van m’n maag kreeg en ook maar zo’n reispilletje van Gerard heb ingenomen.
Er wordt overal gewaarschuwd voor het weer, dat van het ene op andere moment kan omslaan. De eerste dagen kenmerkten zich met veel wind en buien, echt Nederlands dus. Ook ontkom je nergens aan het water dat overal is, ook in de Highlands.
Tasmanië is 1,5 keer groter dan Nederland en er wonen maar 450.000 mensen. Alleen rond de grote plaatsen zoals Hobart en Launceston zijn wat meer auto’s, verder is het een heel rustig en reaxed eiland met veel natuur en wildlife.
Verder is het een groen, bosrijk en glooiend landschap met enkele bergen tot 1600 mtr, waar nog sneeuw op lag. Er is veeteelt (runderen en schapen) hop-, fruitteelt, koolzaadvelden en wijnbouw. Qua elektriciteit voorzien ze in eigen behoefte met waterkrachtcentrales. Tassies vinden zichzelf wel bij het Mainland horen, maar toch ook weer niet. Regels/wetten worden naar eigen interpretatie vorm gegeven. Industrie is er nauwelijks, alleen vis gerelateerde bedrijven en kleine scheepsbouw. Daarom is de luchtkwaliteit op het eiland de beste van heel de wereld (volgens de Tassies dan!)
Ineens zagen we bollenvelden, weliswaar nog niet helemaal in volle bloei, maar Gerard voelde zich weer helemaal thuis! Gesproken met de eigenaar: van Diemen en over het feit dat zij over Lisse en de Nachtegaal wist te vertellen! Hoe klein is de wereld!
De wegen zijn bijzonder goed evenals de gravelpaden. Mooie off road routes gereden, waar op ‘n gegeven moment een pontje (waar maar 1 auto op past) ons verder bracht.
De borden waar de diverse afstanden naar andere plaatsen worden aangegeven, staan bij off road wegen in minuten. Erg handig!
The Wall was een van de hoogtepunten. Deze kunstenaar maakt uit hout beeltenissen en figuren uit het plaatselijke Huonhout. Hij beeldt het leven van de eerste settlers op Tasmanië uit op een 100 mtr. lange wand. Maar zo levensecht, zo vol detail, dat iedereen die het Jopie Huisman museum in Workum kent, weet wat ik bedoel. Wij kwamen dit NB te weten bovenin Australië toen we daar reden, door een Aussie die hoorde dat we ook nog naar Tasmanië gingen, dat we daar beslist naar toe moesten!
Port Arthur, op een schiereiland in het zuiden, was een oude strafkolonie, maar nu volledig gerestaureerd. Zelfs de bedden in het oude hospitaal zijn te zien. De tuinen zijn vol bloesem en lentepracht.
Wat zeker niet vergeten mocht worden, was het zien van de Tasmanian Devils! In de Unzoo, waar een fokprogramma en opvang voor deze dieren is, hebben we deze goed kunnen zien. In het wild zijn er genoeg, maar eigenlijk zijn het schemerdieren. Devils zijn net als kangeroes en koala’s, buideldieren. Jonge devils zijn zwart met specifieke witte strepen, ouderen worden bruinig. Het zijn carnivoren en eten hun prooi met vacht en botten geheel op. Hun kaken hebben een kracht van 300 psi, dus je hand is er gegarandeerd af als je te dichtbij komt.
Soms rijdt je een dorpje binnen en denk dat je werkelijk in Engeland of Schotland bent. Zelfs de straatnaam is in schotse ruit!
Veel Nederlandse namen zie je hier op vrachtauto’s zoals: de Bruyn, van Kemenade en van der Laan.
Dat Nederlanders en Engelsen hier goed kunnen aarden, begrijpen we wel. Qua klimaat, water overal en landschap!
Resumerend was Tasmanië een schitterend eiland, mooier als we dachten en voor drie weken eigenlijk tekort. Morgen gaan we weer op de boot naar Melbourne, waar we onze laatste week op dit continent, ingaat. Er moet nog veel geregeld worden voor/door de reder en de douane, alvorens hij donderdag de 26e op de haven neergezet kan worden.
