zaterdag 10 januari 2015

Weer ….India,

Grensovergang Nepal/India was wederom een confrontatie met de smerigheid, de chaos, de mensenmassa die in zo India gewoon is. Was weer even wennen.

Op weg naar Varanasi kwamen we toevallig langs een SOS kinderdorp. Daar even gestopt en gekeken hoe de kindertjes daar o.a. les kregen. We hebben met elkaar geld ingezameld en ’s middags kwam de “bovenmeester” laten zien wat hij van het geld, voor de kinderen gekocht had; schoentjes in alle maten, truien, schriften en ballpoints. Zo konden we ter plekke zien, dat niets aan de “strijkstok” bleef hangen. We worden ook vaak door journalisten geïnterviewd. Ze schrijven dan in de krant dat we een “World Peace Tour” maken.

In Varanasi, aan de oever van de Ganges, hebben we de lijkverbranding gezien van hindoes. Hindoes begraven niet hun doden, maar deze worden verbrand. Zij geloven dat als je aan de Ganges verbrand wordt, je direct in de hemel terecht komt. Er wordt soms honderden kilometers met n lijk op ’n imperiaal van een auto gereden, om aan de voet van de Ganges verbrand te worden, dit gaat 24u per dag door. Er zijn wel bepaalde regels. Voor 1 verbranding moet minstens 200 kilo hout gekocht worden. Bij aankomst wordt het lichaam eerst in de Ganges ondergedompeld, dan ontdaan van al de feestdraperieën en bloemen en alleen in witte lakens tussen/onder het droge hout gelegd. Dan wordt het aangestoken en doet er ong. drie uur over om de as daarna in de Ganges te verstrooien. Het is een gehele mannen aangelegenheid. Er zijn twee plaatsen aan de Ganges waar deze verbranding plaats vindt. 1 plek is voor de hindoes uit Varanasi zelf en de andere, de grootste is voor hindoes uit geheel India. We hebben met een boot op de Ganges vanaf het water een ceremonie van 11 priesters gezien. Mooi en kleurrijk. Het leek op ’n soort Prinsengracht concert, alleen anders.

In Varanasi heeft een stel uit de groep ons verlaten. Ze konden zich niet vinden in de communicatie/overnachtingsplaatsen en voelden zich niet gesteund door de leiding. Zij gaan zelfstandig vanuit Varanasi naar Goya en wachten daar op n vrachtschip vanuit Mumbai, om hun camper terug te varen.

Vanuit Varanasi, via Bodh Gaya (verlichting van Boeddha), naar Calcutta. Er was ons gewaarschuwd, dat het een “stinkstad” zou zijn. Wij vonden het meevallen, of we zijn al zo afgestompt dat we het niet ruiken! In Calcutta natuurlijk twee van de huizen van Moeder Theresa bezocht. Daar zagen voor het eerst ’n kerststalletje! In Calcutta bij de tempel van Kalighat  geloven de hindoes, dat met bloemen gezegend door Kalighat, het motorblok besprenkeld wordt,  er geen panne aan de auto komen! Maar onderweg zie je vrachtwagen, auto’s rijden zonder noemenswaardig profiel op de banden, brr. Gerard heeft op een gegeven moment het interieurfilter vervangen. Na vier maanden, was dit het resultaat!!!!! In de provincie West Bengalen waar we nu doorheen rijden, is de bevolking erg politiek geëngageerd. Met vlaggen, met vrachtwagen, met roeptoeters rijden ze overal op de weg.

Na Calcutta naar het noorden, naar Darjeeling. Die weg was V.R.E.S.E.L.I.J.K. Kraters in de weg die je aangapen, kuilen, rotsblokken waar overheen gereden moet worden. Zo slecht dat nu bijna het hele interieur total loss is. Hooguit 20 km per uur was haalbaar te rijden. Maar we zijn in Darjeeling gekomen en daar een van de ontelbare theeplantages bezocht. Hoe het van plukken, fermenteren enz. gaat, alvorens het in onze winkels ligt.                                                                                                            

Door de laatste honderden kilometers is het plezier in reizen bij ons een beetje ver te zoeken. De hele onderneming is eigenlijk gekkenwerk. Maar ja, we hebben het zelf gewild! Hopelijk komt het plezier weer terug als we morgen de grens met Bhutan bereiken! We zijn nu 20 weken (op de helft) onderweg, wat zullen de volgenden 20 brengen….

Gerard en Thea