maandag 3 november 2014

Pakistan

Op de laatste dag Iran liet Hoessein, onze gids, ons nog een citadel in Zahedan, zien. Ongeveer 2000 jaar oud, maar in de aardbeving in 2003 grotendeels verwoest. In 2008 begonnen met de restauratie.

Aan de grens Iran/Pakistan was er 'n emotioneel afscheid van Hoessein, die zijn liefde voor het land aan ons heeft overgebracht. Sommigen uit onze groep die 4 jaar geleden al eens in Iran geweest zijn, zagen nu zoveel meer toerisme in dit land met z'n schat aan cultuur. De laatste overnachting voor de grens hebben nog twee Duitse campers en drie motoren zich bij ons gevoegd om tot Quetta mee te mogen  “liften" in ons konvooi.

Het geduld bij de grenspassage was wederom een les in geduld. 8u wachten in de brandende zon. Bij de pascontrole zei een van de douanemensen, dat Nederland het beste vrouwenhockeyploeg team ter wereld heeft. Klok ging 1,5 uur vooruit, dus het was al donker toen we direct na de grens op het douane veld ons bivak opsloegen. 's Nachts bewaakten gewapende agenten ons kampement, wat ze trouw alle 5 nachten hebben gedaan. Overdag hebben we steeds 'n politiewagen voor het konvooi aan gehad. Deze reden mee tot de volgende controlepost/roadblock en werden daar afgewisseld door de volgende agenten met Kalasjnikovs, die klaarstonden. Hoeveel controleposten we gehad hebben, de tel raak je kwijt, maar zeker 40 op n stuk van 630 km die we die dag moesten afleggen. We moesten deze etappe in 1 dag afleggen: van de grens naar Quetta, want de weg loopt evenwijdig aan Afghanistan en wordt gevaarlijk geacht. (maar eigenlijk is de gehele route door Pakistan gevaarlijk) We waren door de leiding al gewaarschuwd dat dit de meest gevaarlijke en stressvolle dag zou worden van de gehele reis. Nou dat hebben we geweten!

In donker om 4.30 vertrekken en pas na 18u rijden, bereikten we ook weer in het donker, om 22.30 de politie compound in Quetta. Wegen zo slecht, dat het de naam " weg" niet mag hebben. Sommigen van jullie weten hoe de weg was in Bolivia naar Uyuni in een 4x4, zo'n weg hebben we de hele 630 km gehad, maar dan met campers!! Moe dat we waren in Quetta, maar er moest nog een en ander gebeuren! De koelkast die uit z'n sponning getrild was en in het gangpad stond opnieuw vastzetten, de deur van de wc was totaal ontwricht, kortom mens en machine hebben het ZWAAR te verduren gehad.

Van Quetta naar de zuidelijkste plaats in Pakistan die we aandeden, Shikapur, was het woestijn, zandduinen, zandstormen, stof en weinig mensen en verkeer. Pakistani staan verbouwereerd te kijken als zo'n konvooi passeert.

Maar dat veranderen toen we meer naar het N/0 reden. Meer mensen, verkeer, getoeter, agressiever rijgedrag, meer bebouwing, meer stof en smog.

Mocht je het nog niet aan je luchtwegen hebben, dan krijg je het geheid hier!

Veeteelt, katoen- en maisvelden. Veel steenfabrieken waar de leem tot baksteen gemaakt wordt. Magere ezels die zware ladingen voortrokken, ossen, dromedaris  als lastdier, met nog zwaardere ladingen. Marianne Thieme zou hier goed werk kunnen doen.....

 Leuk wetenswaardigheidje. Als je niet wil dat 'n dromedaris wegloopt, als de bestuurder staat te lossen.....z'n voorpoten aan elkaar binden met touw. Op de meest stoffige veldjes onderweg werd door de jeugd cricket gespeeld.

Ook natuurlijk de rijk uitgedoste vrachtwagens, met kraaltjes, lappen stof aan het voertuig, windmolentjes, wieldoppen in alle mogelijke kleuren. Wat er allemaal niet op vervoerd wordt!

Mensen, vee, brommers, hele huisraden. Op de brommers zitten soms 4 volwassen en twee kinderen op de benzine tank en dat scheurt maar links en rechts je voorbij of tegengesteld. Jochies van amper 10 jaar rijden hier brommer. Aan 4 paar ogen heb je in dit verkeer bijna niet genoeg.

In omgeving Lahore, provincie Punjab, is het redelijk westers. Hoofddoek hoefde na Quetta niet meer om, maar wel alles bedekt. Onderweg meerdere vrouwen in Burka en Nikab gezien. Hoe armer de bevolking hoe religieuzer, vertelde onze gids Karim, die met nog 2 andere gidsen, ons wederom vanaf de grens met Iran tot aan de grens met India begeleidde.

Ook hier heeft China veel invloed. De wegenaanleg / verbetering wordt geheel door China onder handen genomen. Maar voor wat hoort wat........Amerika is niet blij met deze Chinese invloed.

‘s morgens in Lahore op naar de ENIGE OPEN GRENSOVERGANG in geheel Pakistan met India te gaan. Deed de motor accu  het niet meer! Met accukabels weer aan de praat gekregen, maar bij uitzetten vd motor aan de Pakistaanse kant vd grens weer geen geluid uit de motor. Wordt allemaal nog veel erger, maar dat komt in volgende blog!!!!

Terugkijkend op 6 dagen Pakistan is het stof, veel stof, zand, smog, vuiligheid, idioot krioelend verkeer, kakofonie van getoeter, lawaai, constante dreiging van gevaar en 'n kluwen van een mensenmenigte. Maar dat laatste zal in India niet veel anders zijn, ha ha.

Met groeten,

Gerard en Thea