maandag 19 januari 2015

Koningrijk Bhutan.

Wat ’n pareltje, wat ’n ongelooflijk mooi land. De zin in reizen is weer helemaal terug!

Bij de grensovergang naar Bhutan, werden Gerard en ik uit de rij genomen. Van de gids hoorde de douane dat wij uit Nederland kwamen en gelijk werden we met alle egards behandelt, want zij zeiden: Your King and our King are friends, now you are our friends! Er werd ‘n aparte pc geopend en wij waren als eerste van het reisgezelschap door de douane. Bhutan bestaat geheel uit bergen met passen tot wel 3600 mtr. De bevolking is erg vriendelijk, voorkomend en gastvrij. De gewassen worden in terrasbebouwing verbouwd, maar daar het nu in Bhutan ook winter is staat er weinig tot niets op het veld. 20% van levensbehoeften kunnen ze zelf verbouwen de rest moet geïmporteerd. Wat geëxporteerd wordt is energie. Er zijn vele waterturbines voor het opwekken van stroom. De huizen zijn traditioneel gebouwd met veel hout dat bewerkt is. Vele families leven tezamen in zo’n grote woning. De Bhutanen houden erg van hun koning. Hij is veel onder het volk, net als z’n vader. Belangrijkste handelspartners zijn India en Thailand. China wordt onbetrouwbaar bevonden, zie wat er met Tibet is gebeurd en Nepal heeft nog steeds geen grondwet. India is een land wat nog veel kan leren van het kleine Bhutaan. (zo groot als Zwitserland en 650.000 inw). Bhutaan is een seculiere staat.  

W-A en Maxima zijn drie jaar geleden bij de troonswisseling geweest van de nieuwe koning en W-A en de huidige Bhutaanse koning hebben samen gestudeerd en zijn inderdaad goede vrienden. De tweede “koninklijke behandeling” die Gerard en ik kregen, was tijdens het diner en dans, dat de minister van BZ ons als groep aanbood. Wij moesten aan de rechterhand van de minister zitten en hij wilde alles over Nederland, de EU, de euro enz. weten. Hij had in de jaren negentig in Den Haag gestudeerd dus er waren vele gezamenlijke gespreksonderwerpen. Iedereen, zelfs de monniken hebben ‘n mobieltje. Elke redelijke plaats heeft een Dzong. Dit is een groot gebouw (‘n soort gemeentehuis), wat vaak aan een rivier ligt. Het voorste gedeelte is voor de administratie en daar heeft ook de rechter zitting. Het tweede gedeelte wat ook vrij toegankelijk is, is het klooster waar de monniken wonen. Het gebedshuis, waar je op blote voeten wel in mag, daar is het helaas verboden te fotograferen. Wat n schoonheid je daar ziet is niet in woorden uit te drukken. Boeddhisme is het overwegende geloof. Voor alle levende dingen is eerbied, maar er wordt (zelfs door de monniken) wel vlees gegeten! Overal zie je stupa’s waar de mensen met soort rozenkrans of gebedsrol op ’n stok, er meerdere malen omheen lopen en een mantra mompelen, of de kleine of grote bellen in beweging zet voor goed karma!

Boogschieten is de nationale sport en maar op de olympische spelen hebben de Bhutanesen er nooit een medaille mee behaald. We hebben ook kou (-7) en sneeuw gehad. Gerard heeft in de hoofdstad Thimphu de banden van de camper van voor naar achter laten verwisselen voor…..€ 1,-, dat voor ¾ u werk. Bijzonder waren ook penisbeschildering op de huizen, brengt geluk. Ergens op onze reis in Z-Amerika hebben we dat ook gezien, ik weet alleen niet meer waar. De hoogste Boeddha van Bhutan is 51 mtr. hoog en in brons gegoten. De witte vanen op meerdere plaatsen in het veld zijn dodenakkers. De andere gekleurde vlaggetjes die overal hangen zijn om boze geesten weg te jagen. De traditionele dracht voor de mannen is de GO. Van dik katoen een soort jurk en zwarte kniekousen. De vrouwen hebben van hetzelfde materiaal lange rok en kort jasje. De schoenen tijdens de dansuitvoering vonden we bijzonder mooi. Elke drie jaar wordt middels indicaoren de “happiness” van de bevolking gemeten. Je hoeft niet rijk te zijn om je gelukkig te voelen!

Over ‘n paar dagen gaan we Myanmar in. Hier voegen nog 6 a 7 auto’s, campers zich bij ons om door Myanmar te gaan. Het wordt voor het eerst, sinds India, weer rechts rijden! Het enige waar ik in de linksrijdende landen niet aan heb kunnen wennen was, als ik lopend een straat over stak. Er is mij zo ingehamerd eerst naar links, dan naar rechts en dan nogmaals naar links kijken, dat het hier totaal mis ging. Er is in Myanmar geen konvooiplicht, maar wel routeplicht en de politie bepaald de overnachtingsplek.