Udaipur
In Delhi hebben we afscheid genomen van de Hans, de echtgenoot van Ute. Hij ging terug naar Keulen voor een operatie. Hij heeft al lang tongkanker en in Iran ontdekte hij weer een plek. Foto’s gemaakt, opgestuurd naar behandelend arts en deze vond het beter om terug te vliegen, te opereren en dan weer de reis vervolgen! Zo gezegd, zo gedaan, maar Ute stond er in het krankzinnige verkeer van Delhi wel alleen voor! Gelukkig was één van de leiding bereidt de camper verder te rijden!
Alles gebeurt hier met de hand door de laagste kaste. Laden en lossen, wegwerkzaamheden, takkenbossen en water op het hoofd vervoeren, je kunt het zo gek niet bedenken.
Na Delhi verlaten te hebben zijn we zuidwestwaarts gegaan en de steden Jaipur, Bikaner, Jaisalmar aangedaan.
Jaipur is de terracotta stad, alles is in die kleur. Het paleis bovenop 'n heuvel hebben we op de rug van n olifant gedaan. In deze stad hebben we ten slotte aangifte kunnen doen van de verloren ID, bankpassen en creditcard!
Tot aan Jaisalmar is het een woestijngebied. Er wordt gezegd dat na de Sahara, dit de grootste woestijn is. We hebben 6 nachten op verschillende plekken in de bush overnacht. Als een ieder van ons binnendruppelde op de coördinaten van overnachting, kwamen al heel snel bedelende kinderen langs en waren voor je er erg in had in de camper. Ze kennen totaal geen gene!
In de woestijn waren ook duizenden Siberische kraanvogels die daar overwinteren.
Onze groep heeft zelfs de Indian Times gehaald. Een heel artikel in de krant.
In de woestijn kwam een Zwitsers echtpaar vast te zitten. Door onhandige manoeuvres heeft hij z'n versnellingsbak en koppelingsplaten kapot gemaakt. De camper moest eerst 30 km terug naar Bikaner gesleept worden en toen bij ‘n TATA garage uit elkaar gehaald. Dan is het ‘n geluk dat er twee gidsen mee zijn. Een kon bij hen blijven om het woord te doen. De onderdelen moeten ingevlogen worden vanuit Zwitserland en hoelang alles gaat duren en wanneer ze evt. kunnen aansluiten? Geen idee.
Jaisalmar, de gouden stad, ligt maar 60 km van de Pakistaanse grens en je ziet er ontzettend veel militair verkeer en kazernes. Maar dit plaatsje, een oase, is een pareltje wat zo uit duizend en een nacht gestapt kan zijn! Alles is van zandsteen, zelfs de lantarenpalen!
Ergens onderweg was ook een tempel te bezoeken die door duizenden ratten bevolkt werd. Gerard is alleen gegaan! Ook kwamen we langs de grootste zonnewijzer ter wereld, gemaakt in 1765, zo nauwkeurig tot op de minuut de juiste tijd!
Na Jaisalmar ging het zuidwaarts naar Jodhpur, de blauwe stad. Sta je boven op het fort dan zijn alle dakterrassen blauw gekleurd! We zagen daar een uithuwelijking van een klein meisje!
In deze stad waren we uitgenodigd door de ouders van onze tweede gids, Suraj. Standaard is hier alles vegetarisch, lekker maar erg spicy, terwijl de gastvrouw vertelde dat ze juist heel zuinig met de groene pepers was geweest!
De volgende ochtend op naar Beawar. Net buiten Jaisalmar zagen we een grijze auto in het struikgewas op z'n kop liggen, de auto van Suraj!
Bij ‘n inhaalmanoeuvre van een vrachtwagen moest hij zo ver uitwijken dat hij de macht over stuur verloor en drie keer over de kop ging! Je moet echt op de rem gaan staan bij zulke capriolen en bussen zijn nog een graatje erger, net kamikazepiloten! Auto total löss maar gelukkig mankeerde hij niets en heeft zich in Udaipur weer bij ons gevoegd. Ook Hans kwam hier weer bij de groep. Operatie geslaagd, maar voorlopig vloeibaar eten! In Udaipur naar een paleis van een maharadja geweest, die ook rally’s rijdt. Gerard wilde graag z’n collectie classic cars zien en dat mocht!
Boven veel huizen zie je een serie hakenkruizen. Nogal choquerend, maar schijnt in India geluk te betekenen.
Ik heb van een van de medereizigers geleerd brood te bakken, na 5 dagen elke dag een beetje meel en water goed luchtig kloppen, kan van een gedeelte brood gebakken worden in de koekenpan en van het kleine gedeelte wat niet gebruikt wordt kan weer nieuw deeg gemaakt. Smaakt prima! Zo worden we bedreven in het kopen van niet alledaagse dingen, zoals een maatbeker, houten lepel en meel (atta in Hindi).
Het reistempo ligt redelijk hoog, soms 200 km rijden en dan in middag een stadsexcursie. Dan ben je blij dat je net als vandaag een dag niets hoeft! (behalve het blog maken!)
Het contact met de groep wordt steeds leuker en de samenhorigheid is groot.
Ik noem ons wel eens "roadjunkies" bijna elke dag moeten we diesel, eten en/of water scoren! Flessen drinkwater is wel te krijgen in stalletjes aan de weg, maar staan vaak tijden in de brandende zon, Nee bedankt. Ook de eetstalletjes of Dhabas langs de kant van de weg laten we voor wat het is. Liever geen Delhi belly!!!!
Nu op naar Mumbai!
